तुम्हारे नाम

कि कह तोह नहीं सकती के इश्क है तुम्से! 

पर इस ख्वाहिश कि कोइ और नाम भि नही जानती 

कि कह तोह नही सक्ती के मेरे हो तुम,क्यों कि बस पता ही तो चला है 

और कहुं भि तोह क्या, कि मेरा पता होना ही यकीन है ,

या ये कहुं कि नहीं कह सक्ती, कि मेरा पता होना मुझे भि पसन्द नहीं 

तुमको देख्ने कि हर्कत क्या थि, तुम्से बाते करने कि जिद क्या थि, 

तुम मेरी हर बात को याद राख्ने कि जतन करते हो, 

कैसे कहुं कि मैं तुम्से कि हुयी बात को सुन्ती हुं हरपल

कि मुझ में इत्नी भि धीरज नहीं कि तुम्हे सुन सकुं 

पर यकीन मानो, तुम सुनाओगे ना जिस दिन, 

सबकुछ एक्तर्फ और तुम एक्तर्फ 

मैं तुम्हारे लिये सिख लुंगी 

सुन्ना और समझना भि । 

कि कह्ती तोह हुं कि तुम्हारे लिये ये करुंगी वोह करुंगी 

पर ये सब भि तो मेरे लिये ही है! 

क्यों कि मुहब्बत तो मुझको है, याद है? 

तुम्हे खोने का खौफ है मुझे, तो तुम्हे ये कभी नही दिखाउंगी 

तुम्हारे सामने जित्ने भि फुद्दु गिरी कर सक्ती थि, मुझे लग्ता है कि कर चुकी 

अब और कर्ने को कुछ बचा नही लगता 

पर आज तुम्हारी बात नही सुना थी, वोह याद नहोनेसे मन को जो ठेस लागि, वो बता नही सकती 

तुम्से कहा नही है अभी, 

पर मेरा दिल चह्ता है इत्नी हिम्मत जुटाना कि तुमको देख सकुं,

और जानते हो? यह देखनेकी चाहत कुछ और बढ्ती है 

हर रोज हर पल ....    

कि सिर्फ तुम्हे देख पाने के लिये मे जित लुङी खुद को 

कि सिर्फ तुम्हारे पास रहने के लिए, 

सब्को जो लगे, उससे बेपर्वाह है दिल 

बस तुम मुझ्को इस्कद्र समझना 

कि औरो कि जरुरत पडे ना कभी 

कि मुहब्बत तुम्को भि हो, 

कि चाहत तुम्को भि हो, 

कि शिद्दत और लगाव तुम्को भि हो, 

मेरे मौज से सुरु और मेरे ध्यान पे खतम हो ये कारवा 

मेरे सप्नो से सुरु हो और मेरे सासों पे खतम हो ये कारवा 

 I love you!

Sachungi Medeulli : Isn't being common really nice?

Sachungi Medulli shows a budget production with an exceptional storyline. Director Kum Sung Yoon has done a good job directing a team of vibrant actors like Kwak Dong-Yeon and Lee Sw- young, with a rational use of cues and gestures in the complete storytelling. 

Sachungi Medeulli or Puberty Medley as they translate it in English, is a simple high school drama that aired in 2013, written by Kim Bo-Yeon and derived from a webtoon of the same name. 

This show was aired for four episodes that show a complete love story, and an epic presentation of bullying, a quadrilateral love story, and much more of a Korean village's high school.

Extraordinary bravery and foolish acts of a person, provided he does not have to take care of the aftermath, has been perfectly portrayed in this series in the very first episode. 

The plot set by this episode involves teenagers engaging in a fight with gangsters, going out with class monitors publicly, and announcing to participate in a national singing competition fearlessly. 

There are scenes like a continuous situation of judgment about people from the new areas going on in the protagonist's head, his noticing of girl tumbling on heels, and the monitor's sleeving up her leggings on a lunch date, enough to represent the rampant teenage part of explained by title of the show.

The psychological implications of the frames used in this drama show real location shooting, and the environment of the school has been perfectly portrayed.

The situation when a person is in between devil and sea, where he can try to act brave but is beaten to thrash inside are gems of this story. The props team and director has done good job with repeated frames on and off the road to school, countryside flavor in people's tone, food serving and  not too aesthetic presentation of a motel,  huge piles of kimbap and fewer side dishes, one and only boxing center, etc presenting a flavor of originality in the show. 

There is a cautious presentation of suspense in the second episode, maintaining the viewer's interest. 

The presentation of cliches and countryside stereotype "man proposes first" is well acknowledged by the female lead. 

When the episode wrapping-up starts, just what can be more precious in a k drama than a friend's smile for his friend blushes happily in love?

However, the actors look too old for the role. 

Development of feelings like jealousy along with step by step set up of chemistry as per typical k- drama adds a flavor to the story when a totally stupid lead plays paper football in class using milk can, showing game of spirit exploits the dreams of 90s kids leaving them with a trip of nostalgia as it is one thing close to our heart which this show turns into pure romance.

Unexpected reunion and forgive me for spilling the beans here but, a twist of not getting the girl by both the main leads of story is unconventional for a k drama per se. 

The dramatic change in people's attitude is shown by character of Ayeong. A teenage girl's feeling expressed in terms of arts, fulfilling a boyfriends dream, being there for each other and  climax opening up with a final meeting  is a heavily loaded plot, not quite justified with light presentations without details and slow pace.

The first two episodes were good but the wrap-up was a bit too hurried causing it to be a lot more "only rush" than actual entertainment.

Overall, this drama gets one star for real location shooting and good frame onscreen, one star for story flow, and one for amazing psychological cues used to explain more than actual story narration. Hence it's a 3-star drama losing 2 points on poor acting skills of the lead and support actors and a poor finish. 

म जस्तो म

 म जस्तो  म मलाई मन पर्छ 

म जस्तो म आंटिलो छ 

जोशिलो छ, फुर्तिलो छ

उसका सपनाहरु स्वर्णिम छन

उसका कल्पनाहरु श्रीजनाले भर्पुर 

उसका इक्षाहरु सिमित र असिमित 

सोचाइहरु गहिरा, बुझाईहरु स्पस्ट 

लड्छ तर हांस्दै उठ्छ

आफ्ना को हाथ थाम्छ 

म जस्तो  म मलाई मन पर्छ 

म जस्तो म प्रेमी हो 

जीवन को बहाव सँगै भावनामा गोता खांदै 

बहकिन्छ अनि सम्हालिन्छ आँफै

आफुलाई ठीक ठीक आंक्दछ 

दिल खोलेर भिड्छ, र मन खोलेर स्विकार गर्दछ 

जित तथा हार हरु

जीवन मा अगाडि हेर्दछ 

म जस्तो म 

सबै महत्वपूर्ण चिज हरु गुमाये पनि 

अर्को पटक को आश गर्दछ 

कि निराश छैन जीवन 

समय को पलडा हो 

कहिले भारी कहिले हलुको 

कि केवल अगाडि बढ्दछ 

म जस्तो म 

किनकी पछाडि फर्किने फुर्सद छैन उसलाई 

उ चिन्दछ, कि जे सत्य छ, त्यो सुन्दर छ

र जे सुन्दर छ, त्यो  शिव छ   

रङले र रुपले तान्दैन म जस्तो मलाई 

उस्को याद पनि गर्दैन, कि उ त मसंगै छ हरपल 

श्वास सरी छ जो, उसको कल्पना वा ध्यान हैन 

ति श्वासहरु लाई सार्थक पार्दछ पल पल 

म जस्तो म

माता पिता लाई आश दिन्छ 

भरोसा दिन्छ खुशी दिन्छ 

खाली गफ लगाएर एक्लो छोड्दैन 

म जस्तो म 

आफ्ना गफ हरु प्रती विश्वास र 

द्रिढ छ अभिव्यक्ती प्रती 

साना र साकार सपनाहरु बुन्दछ, बोक्दछ र जिउंदछ 

म जस्तो म 

मानिस हरुको व्रित्ती र प्रव्रित्ती प्रती जागरुक छ,

सचेत छ, तर पुर्वाग्रही छैन 

प्रेमले पेश आउंछ, तर ढिल छोड्दैन,

सहयोगी छ, र आत्मनिर्भर छ 

आत्मविमर्श गर्दछ, तर आत्मालोचना गर्दैन

म जस्तो म सोझो छ, 

तर समझदार छ, 

आफ्नो दुनो सोझ्याउने को भिड मा 

दाता बन्ने सुह्रिदयी छ 

कि अत्यावश्यक के छ जान्दछ,

मा बाबा ले भनेको पनि मान्दछ, 

आफ्नो लागि निर्णय फेरी पनि आँफै गर्दछ,

म जस्तो म 

सपना को डुंगालाई सार्थकता को किनार लगाउंदै 

विजय को दिशा तिर अघी बढ्ने हरेक पाइला,

हरेक पल मा विजयी हुन्छ 

म जस्तो म 

"बिच मा कहाँ हराएछु ? 

किन यसरी बिलाएछु? 

के थियो के भएछु ?

किन प्रत्येक पल यो बिरक्त ?

किन यस्तो बिलाप ?

कहाँ गयो त कृया ?

कहाँ गयो त योग ?

कहाँ कुन्बेला र कसरी बिर्सिन गये त आफुलाई ? "

म जस्तो म आफुसित आज प्रश्न गर्छ 

उत्तर सुन्न मन समेत गर्दैन 

र सोच मा डुबिरहन्छ 

मेरो मसित को यो संवाद माथि  

तिमीले चिनेको म दंग पर्छ 

नेतृत्वप्रती...

This article is not meant to hurt any political parties, or take any support of any religion. I am taking names of leaders I heard of and read about. This does not mean there are not such leaders all over the world, and in every religion. I believe every place has people who sacrifice a lot to make their country stand tall and strong. I would like to pay my respect to such leadership in every part of the world.

नेतृत्व सिकाउनु अलग कला हो।  राजनीतिका अध्ययन  गरेका ब्यक्तिहरु (Political science graduates) ले  राजनीतिक सल्लाह दिने, र नेतृत्व मा रहेको  व्यक्ती,  उच्च मनोबल तथा स्वच्छ छवी भएको हुने हो  भने मात्र सत्ता र  सत्तासिन को  अर्थ  ठीक  रहन्छ।  

नेतृत्व को अर्थ निर्णयले, र निर्णय को सफलता प्रकृयाले दिन्छ। समस्या  को  उठान, त्यसमाथि शिर्ष नेताहरुको बहस,  दोस्रो  चरण को तयारी, शिर्ष नेताहरुको  आफ्नो  पार्टी  भित्र  को   कुराकानी, पुन:  बहस,  त्यही बहसकै मंच (forum) भित्रको  छलफल,  निस्कर्ष, आदेश र  त्यस्को पालन, लोभरहित सन्चालन, र समयनुकुल हस्तान्तरण  यती सत्तासिनले  निर्णय गर्ने विधी हो ।

यो विधी अपनाउंदा हरेक पटक आगामी बहस मा फलाना फलाना कुरा पेश  गरिनेछन  भनेर  पूर्व  जानकारी  गराईएको  हुन्छ।  यस्तो पारदर्शी तरिकाले जब तर्क को जित हुन्छ, त्यो जित मा गुण अवगुण हुन्छ।

There is no move where everyone remains unharmed. गुण लाई आत्मसाथ गर्दै अवगुण ले निम्त्याउने जोखिम को सही आकलन गरी, सहयोगी र योग्य समुहको सहायताले उचित कार्यक्रम निर्माण र परिचालन गर्नु नेतृत्व को कार्य हो। आफुले चुनेको अवगुण को प्रतिकुल प्रभाव पर्ने वर्ग प्रतिको जिम्मेवारी र क्षतीपुर्ती प्रती सजग, समानुभुत  र दयाशीलता नेतृत्व का अपरिहार्य गुणहरु हुन। 

नेतृत्वमा रहने ब्यक्ति पहिले नै आफुलाई बिर्सिनु पर्ने हुन्छ।अरुको जीवन मरण को कुरामा असर पार्ने निर्णयको  जिम्मा लिनु अगी आफ्नो जीवन लाई कफन  मा नराखि त्यो त्याग आउंदैन, जुन त्याग का मिसाल हरु महराणा  प्रताप र शिबाजि महाराज ले देखाउनु भएको थियो। 

त्यस्तो दब्दबा थियो र त अकबर फतेह् हासिल गरेको  ठाउँमा पनि सिक्का महाराणा को नाम को चल्थ्यो। नेतृत्व "मनजीत"  हुनुपर्छ, मनजीत  हुन को लागि "मनमौजी" भएर चल्दैन। जसरी आचार्य को आफ्नो नियम हुन्छ, त्यस्तै नेतृत्वको आफ्नो अनुशासन  हुन्छ, त्यस्को अक्षरस:  पालना गर्ने स्थिती नहुँदा सम्मका लागि हामी नेता विहिन हुनु, र त्यस्तो पालना गर्ने ब्यक्ति नआउँदा सम्म नेपाल मा नेतृत्व वा "नेता" नहुनु सामान्य हो। 

"नेतृत्व मा को  छ  जरुरी  छैन,  त्यो  कुर्सी  सबैको  साझा  हो,  बहस  सम्म  हो  मेरो  मत  भिन्नताले असर गर्ने,  जब  निर्णय हुन्छ, त्यस्बेला भएको निर्णय मेरो  नेतृत्व को हो,  र अब  मैले त्यस्को सफल पालना गर्ने  क्रम  मा  आफुसक्दो  साथ दिने, र  सत्ताले जिम्मा  लिने  हिम्मत  गरेको जोखिम लाई न्युनिकरण  समुत्थान तिर लाने,  बाटो  खोज्ने  हो  "  भन्ने  सोच  भएको  ब्यक्तिले  हो  कार्यकर्ता को झोला बोक्ने। 

कार्यकर्ता को आफ्नो स्वतन्त्र सोच हुन आवश्यक छ। नेतृत्वले कार्यकर्तालाई तालिम दिनु उपयुक्त हुँदैन। कार्य दिनु र सो को पालना का निर्देशन सम्म दिनु ठीक रहन्छ। आफ्नो कल्पनाशक्ती र सिर्जनशीलता को सदुपयोग गर्दै पार्टीको मर्यादाका दायरा भित्र रही गतिविधी गर्ने गराउने ब्यक्ति मात्र पार्टी कार्यकर्ता हो।  

उत्तम जीवनशैली को त्याग, स्वादिलो भोजन को त्याग, शैया र महल को त्याग गरी जंगलवास र शाकाहार गर्दै आफ्नो मातृभूमी को रक्षा गरेका वीर नेताहरुको जीवन गाथा लाई हेर्ने पढ्ने कुनै पनि युवालाई नेपालमा कुनै पनि व्यक्ती नेता वा कार्यकर्ता नभएको जस्तो लाग्दछ।

त्यस प्रवृत्ति को नेता उत्पादन गर्न को लागि नेत्रित्व निर्माण गर्ने कुशल र अनुशासित सल्लाह्कार र गुरु आचार्य को समेत खडेरी भएको अवस्था छंदा युवावर्ग ले राजनीति र यसका वर्तमान समय का ठेकेदार हरुप्रती आक्रोश, उदासीनता र घिन प्रकट गर्नु प्रत्याशित बिषय हो। यस लाई लिएर अघिल्लो पुश्ता र नेतृत्वमा रहने ब्यक्तिले  आजको युवा नेतृत्व गर्ने हिम्मत र क्षमता राख्दैन तर  सत्ता, राजनीति र राजनैतीक दलहरुलाई गाली मात्र गर्दछ भन्ने पुर्वानुग्रह राख्नु उपयुक्त छैन ।      

जबसम्म सुपात्र नेता भेटीदैंन तबसम्मका लागि "नो भोट्" को नियम समेत हुन पर्छ। नेतृत्व आवश्यकता हो, त्यस्को अवमूल्यन गर्नु कुनै पनि व्यक्तिको बुद्धिमत्ता होइन, तर आफ्नो मन पर्दो नेतृत्व नपाउंदा सम्म करकावमा आएर मतदान गर्नै पर्ने बाध्यतामा फस्नु आजको विचारशील  युवाको दुर्भाग्यपूर्ण सत्य अवश्य हो।   

Golden time : One of a kind series on medical drama

Wooah!!!  I must be crazy to have such a time when I literally have a pile on my plate. However this show here, made me write the best I could about how and what a medical drama should truly represent. Today, I want to talk about the medicine based Korean drama of 2012, Golden Time which is also repeatedly known as Golden hour.

The twenty three episodes plot starts from two dwelling medical students (Lee Sun- kyun and Hwang Jung Eum), each of them having passion other than diligently serving at hospital, face a common accident that leads them to meet a workaholic genius in Trauma department Prof. Choi-In-Hyeok (Lee Sung Min). By sequence of tragic events, they end up being interns in Sejung hospital where due to each of their unique habits, they were outcast under "official outcast of the hospital" Dr. Choi. However their experience under department of trauma surgery (TS) helps them grow as a person and a doctor at the same time. 

Award winning performances of the starred actors over a great story plot, dialogue writing and use of psychological cues and facial muscles for expressions regarding every day tension and romantic strain have made the drama very close to reality.

Most adorable part of this movie is use of every department and every side character that appears in the frame to create plots and issues regarding administration to technical difficulties within a hospital. Departments of Emergency Medicine, Orthopedics, Neurosurgery, General Surgery, Anesthesiology, Plastic Surgery and Trauma Surgery have been covered beautifully showing each of their roles in respective places and all aligned at the demand of script (and not in push-over style). Personal growth of doctors and brave attempts to bear responsibilities in difficult situations has been portrayed with great precision throughout the screenplay.

Writer Choi Hee Ra deserves an applaud for skillful scripting of the entire drama in an exact phase of "internship period" of a year which gives the drama a digestible platform for the plot showing actual scenario of hierarchy and its importance in a hospital, doctor's nervousness on facing the guardian families, analysis of disease diagnosis, discussion about taking responsibility and money based problems, politics within a hospital and how ambulance is handled and emergency is addressed etc. Presentation of nervousness of an intern, frustration, hassle, hurry, worry, a bit spark among team mates etc. deserve an applaud. Panic and heroic actions as a result of team work in hospital were acted next to real. 

Discussion of personal problems with professional team mates, friendship among the oddballs and relation between colleagues has been aesthetically emphasized throughout the story. Especially a professional chemistry and understanding between a senior and junior (not to mention doctor Lee Sung Min and assisting nurse Song Seon Mi) has presented a message of professional unity and empathy. 

Apart from medical details which failed to show much work on the special effects regarding anatomy during drama set preparation (as expected from a drama that old in Asian region) and small technical flaws like lack of surgical eye glasses in an operation theater and occasional handing of equipment by the junior scrub nurse without being asked by operating surgeon in an OT being major flaw by the crew, other aspects like timing regarding the presentation were fabulous. Though a little overdo of medical term explanation was prevalent, overall drama flow showing turbulence in lives of medical staff was smooth.

Everything including makeup, costumes, VIP and general ward sets, audit team, disciplinary committee and board have been equipped in far from typical Korean fancy way which surely fits the taste of audience and engages them to a deeper level. Original OSTs directed by Moon Sung Nam with perfect timing on playbacks has been carefully crafted by co work of directors Kwon Seok Jang and Lee Yoon Jung to sweeten the story.

The preceding assumption of in-built love stories in any genre of K-dramas has been shattered through perfect climax of the drama showing ambiguous goodbyes between lead characters that makes audience anticipate their meeting in future. However, the closing of screen play is perfectly done by follow up of the patients that were treated which not only lessened the burden of screenplay, but gave a satisfying wrap-up to a well- narrated screenplay.

So, in a nutshell, Golden time or Golden hour as a film project, shows a great team work both on and back-stage and meets a four stars out of five from my side.

अब दिक्पालले चोरि नगरुन

एकादेशमा...... राजाको छोरालाई जोगिले मागेर लग्यो।...... जंगलमा पुगेपछी आफ्नो कुटि को सबै काम राजकुमार दिक्पाल लाई लगाएर आफु दिनहुँ भीक्ष्या माग्न जान्थ्यो। केही समय बितेपछी राजकुमार लाई जंगलमा एक्लै बस्न गार्हो हुन थाल्यो। " यो फुस्रा को चाकरी गरेर कती दिन बस्नु? " भनेर दिक्पालले त्यस दिन जोगिले ताल्चा लगाएर साँचो कहाँ राख्छ भनेर चियो गरे । जोगी निस्केर गएपछी साँचो झिकेर जोगिले कहिल्यै पनि छिर्न नदिएको मन्दिरको ढोका खोलेर भित्र पसे। त्यहाँ भित्र छ वटा राजकुमारका काटिएका टाउका झुण्डयाइएको थियो  र अगाडि रगतले लत्पत भएको देवी काली को मुर्ती थियो। ....... ती टाउकाहरुमध्ये एउटाले भन्यो "भोली तिमी १६ बर्षको भएपछी तिमीलाई पनि काटेर तिम्रो शिरलाई हामी सँगै झुण्डयाइन्छ......। यदी बाँच्न मन छ भने भोली पूजा सकेपछी जोगिले देवीलाई दण्डवत प्रणाम गर भनेर भन्नेछ । त्यतीवेला तिमीलाई काट्न राखेको खड्गले उसैको शिर काटिदेउ अनी हामीलाई उसको रगतले सिँचिदेउ हामी पनि जिवित हुन्छौं। ....... र राजकुमारले सबैलाई जिवित गराएर आफ्नो राज्य फर्किए।...... सुन्नेलाई सुनको माला ... इत्यादि।

हाम्रो संस्कारमा राजकुमारको कथा भनेर निकै चर्चित रहेको एउटा कथाका केही पक्षहरु माथि राखिएका छन्। यी कथाहरु दन्त्यकथाको रुपमा स-साना नानीहरुलाई बर्सौंबर्ष देखी हजुरबुवाआमा ले सुनाइरहेका छन। हामीले बच्चाहरुलाई कथाहरु मार्फत धेरै राम्रा कुराहरु सिकाएकाछौं तर सिकाउने तरिका नितान्त गलत छ । कथा को भाव पूर्ती गर्नको लागि हामीले वच्चाहरुलाई पक्कै पनि परिहरुका कथा सुनायौ, असत्य माथि सत्यको विजयका कथाहरु सुनायौ, तर यि कथाहरुले आफ्ने मर्म पूरा गरेका छन् कि छैनन् भनेर विश्लेषण गरिएको छैन । कथाहरुको सार त्यसै गरी गुम्न गएको छ जसरी विरालो बाधेर श्राद्धकर्म गर्ने व्यक्तिको । यी कथाहरु जस्ले सानैछदा वच्चाहरुको व्यक्तित्व बिकास गर्छ यिनमार्फत काम फत्ते पारे पुग्छ प्रकृया जस्तोसुकै भएपनी हुन्छ भन्ने किसिम्को प्रस्तुती गरिन्छ । "मेरो नियत गलत थिएन " यती एउटा सार को लागि हाम्रा कथाका मुख्यपात्र वच्चा हुँदा हुँदै आफुलाई जान नदिएको ठाउँहरुमा जाने, सांचो चोर्ने, र हिंसा को वदला  हिंसा गरेर म्रितक को जीवन  पुन: फिर्ता ल्याउने जस्ता पाठकको मर्ममा मलम लगाउने कामहरु गर्छन् । यस्ले पाठक वा श्रोता बच्चा नकारात्मक किसिमको सन्देश दिन्छ ।

अन्तिम मा नराम्रा व्यक्तिको हत्या भयो र त्यस्का लागि जुन चोरी, निषेधित क्षेत्रमा प्रवेश र हत्या मुख्य पात्रले गरे, के त्यो सब ठीक भयो त? नेपालको संबिधानले मृत्‍युदण्डको आज्ञा दिएको छैन तर कानुनलाई हातमा लिने, नियत सहि छ  वा गलतलाई सजाय दिनुपर्‍यो भन्दै आफुले पनि गलत कार्य गर्ने प्रव्रित्ती जब परीकथा र दन्त्य कथामा सुनाइन्छ, तवसम्म नैतीकवान, नियमसंगत  र अनुशासित व्यक्ती  मुढेवल, हठ र जिद्धी सँग जितिरहन्छ । व्यक्तिको वाकप्रयोग सहि दिशामा हुनुपर्दछ तर हाम्रा कथाहरुले वच्चा अवस्था देखी नै यस्त गलत कुराहरु गरेर मुख्यपात्रले जितेको सिकेका छन् । यसरी नै व्यक्तित्व बिकास भएको युवाले अनैतीक हिसाबले काम गर्ने, नियम भनेको त तोड्न को लागि हो भन्ने आदी हर्कत गरेकोमा किन कसैले अनौठो मान्नु पर्‍यो र ? जवसम्म वच्चाहरुलाई नियमले मानिसलाई सुरक्षित बनाउँछ, अनुशासनले मान्छे शक्तिशाली हुन्छ, वलको प्रयोग बुद्धिपूर्वक र नैतीक कार्यमा गरिनुपर्छ भन्ने कुरा सिकाइँदैन, तवसम्म उनिहरुबाट भविश्यमा हुने हिंसात्मक कार्य र प्रव्रित्तीहरुलाई पनि आश्चर्यजनक मान्नु आवश्यक छैन ।

साइकोडायनामिक सिद्धान्त, मनोविश्लेषण सिद्धान्त र फ्राइड को साइकोसेक्सुआल स्टेज हरुको विश्लेशण भित्र मानिस को व्रिद्धी बिकासको क्रम मा   सानै देखी किशोरावस्था सम्म पाएको स्याहार, संस्कार र देखेको माहोलले दिर्घकाल सम्म वच्चा को  मनस्थिती, व्यक्तित्व, सोच तथा व्यवहारमा फरक पर्ने कुरा स्पस्ट वयान गरिएको छ। Tinbergen in 1973: noble prize winner for concept of supernormal stimulus जस्ले हामीले intake गरिरहेको सुचनाले हाम्रो मन मस्तिस्कमा दिर्घकालिन असर पर्छ जसबाट सामान्य रुपले हामीले गर्ने गतिविधिहरु माथि प्रभाव पर्छ भन्ने कुरा प्रस्ट परेका छन् ।

सन्दर्भ बारम्बार नेपालका शैक्षिक संस्थाहरुमा हुने हिंसात्मक गतिविधिहरुको हो । बाहिरबाट हेर्दाखेरी कस्तो किसिमले मान्छे ( जो कुनै सैनिक तालिम प्राप्त छैन) आपत्तिजनक हिंसात्मक गतिविधीमा संलग्न हुन तत्पर रहन सक्छ भन्ने प्रश्न उठ्ने किसिमका अनैतीक र मर्यादा विपरित कार्यहरु विद्यार्थी  स्तरमा भाईरहेका खबरहरु दैनिक पत्रीकामा प्रशस्त आउंछन् । उदाहरणका लागि पछील्लो सात वर्षमा जतिपतक नेपालका कृषि सनंकायको अध्यापन गराइने स्थानहरुको वारेमा  समाचार इत्यादी आएका छन्, ती सबैमा कुनै न कुनै किसिमको  हिंसा प्रदर्शन भएको छ । धेरैजसो गतिविधी विवादास्पद हुने र अन्त्यमा समयसंगै सेलाउने व अर्को कुनै घटनाको विवादमा गएर टुंगिने गरेका छन् । आँफैले पढ्ने क्याम्पस र अध्ध्यन संस्थानमा तालावन्दी, परीक्षा रद्द गर्ने, प्रश्नपत्र र उत्तरपुस्तिका च्यात्ने, क्याम्पस गेट जलाउने, प्र. अ. को पुत्ला दहन, चर्का आन्दोलन र बन्द, एक अर्कामाथि हतियार प्रहार र हल्लावोल हमला, शिक्षक माथि दुर्व्यवहार, इत्यादी केही प्रमुख गतिविधी हुन् । हुन त अन्य शिक्षण संस्था पनि यी कुराहरुमा सान्दर्भिक हुन जालान तर यसो सुन्दा  कुनैपनी हिसाबले एउटा  विद्द्यार्थीको हातबाट कसरी हुन सक्छ भन्ने जस्ता यी हर्कतहरु हाम्रा कृषि क्यम्पसका यथार्थ हुन् । अहिलेका युवा पुस्ता बढी आक्रामक देखिनुमा कहिं कतै हाम्रा दन्त्यकथा, परिकथा, सामाजिक सन्जाल, ईन्टरनेट, ईमेल, टि.भी. च्यानेल इत्यादिमा देखाइने आक्रामक कुराहरु त जिम्मेवार छैनन् भनेर सोध्नुपर्ने अवस्था आएको छ । पौराणिक कथाहरु, सिनेमाका कथा, टि.भी. सिरियल, साहित्य, एनिमे, कमिक वा जुनसुकै कथानक मा पनि गलत को मरण र सहीको विजयका लागि विनाश किन देखाइन्छ? र यस्ता कथा पुस्तौंदेखि संस्कारका रुप्मा वच्चाहरुलाई सुनाउंदा किन विचार गरिन्न?

विभिन्न मुलुकका Age of consent अलग अलग हुन्छन् । वच्चाहरुको हातमा पर्ने जुनसुकै पनि सामाग्री वच्चाको मनस्थितीमा पर्ने असर विचार नगरि दिइनु हुन्न। जापान को Age of consent १३ बर्ष छ, त्यहांका वच्चाहरुलाई सरकारले दिएको सुविधा, त्यहांको नियम, संस्कार अनुसारले बनेका " Adult  item " भएका मांगा र  एनिमे हरु हाम्रा स्कुल जाने वच्चाहरु पढि र हेरिरहेका छन्। यो कुराले उनिहरुको मनस्थितिमा कस्तो प्रभाव पर्ल भन्ने कुराहरुमा कसैले सोछेको छ कि छैन?  प्रसिद्ध गीतकार  जावेद अख्तार ले आफ्नो एउटा अन्तर्वाता मा भनेका छन "आजकल फिल्ममा गरिवका  कथाहरु छैनन, मदिरा, यौन र लागुपदार्थ छन्।"
  सुचना प्रविधी (Information technology) र सुचना व्यवस्थापन (Information Management) सँग सम्बन्धीत सबैले यो बिषयमा ध्यान दिन र वेब्साइटहरुलाई content permit अनुसारले व्यवस्थपन गर्न अत्यन्तै आवश्यक छ। हाम्रो मुलुक्को नयाँं पुस्ता कस्तो हुनुपर्छ भन्ने कुराको जिम्मेवारी हाम्रो आफ्नै हो। "मैले मेरो अगाडि केही गलत भइरहेको देखें, त्यो गलत लाई रोक्नको लागि मैले यस्तो गरेको " भनिरहंदा हाम्रा कुनै पनि युवाले यो नसोचुन कि गलत कामलाई अर्को गलत काम गरेर सच्याउन सकिन्छ।चरित्रवान व्यक्ति प्रतिको सम्मान, नैतीकता, मर्यादा र नियम अनुकुल व्यवहार गर्ने व्यक्तिको जित, आदी यावत कुराहरु मा  यदी परिवारले महत्व दिन सक्ने हो भने कुनैपनी किसिमको वाहिरी दवाव, peer pressure मा परेर गरिने अनैतीक कृयाकलाप कम हुने थिए कि ? यदी यसो हो भने अब देखी हाम्रा कथाहरु, वच्चाहरुको लागि ल्याइने पाठ्यसामाग्री, internet sites, टि. भि. कार्यक्रमहरु, आदिको सेन्सर गर्ने कि त ? 
 यदी हामी इक्षुक छौं भने हामीले चहे जस्तोसुकै कार्य होस्, अहिंसात्मक,न्यायोचित र मर्यादित ढंगले विरोध गर्न सकिन्छ भन्ने कुरा आजको युवालाई सिकाउन आवश्यक छ। ढुङेयुग को जस्तो मुढेवल बाट युद्ध गर्न हैन वैचारिक सक्षमताको आधारमा हार जित  हुनु नै आधुनिक हुनु हो, कमजोर वा वलियो जस्तोसुकै शरीर भएको व्यक्तिको पनि विचार को उत्तिकै कदर हुने, व्यक्तिगत सम्मान र अधिकार तथा दायित्व उत्तिकै हुने र नियम को पालना पनि समान रुपले हुनु नै बिकास को मुल मर्म हो भन्ने कुरा बुझाउन जरुरी छ ।यो कुरा आजको युवा लाई  स्पस्ट जानकारी मात्र नभै संस्कारमा यी कुराहरु प्रव्रिस्ट रहनुपर्ने आवश्यकता देखिएको छ । यदी भोलिको दिनमा मलाई आफ्ना भाई बहिनी शान्त रहुन, मर्यादित र नियमपूर्वक रहुन भन्ने इच्छा छ भने मैले मेरो घर बाट यो संस्कार सुरु गर्नु पर्छ । प्रत्येक युवाले मेरो गतिविधिले मेरो माता पिताको लालनपालन, मलाई दिइएको ज्ञान र संस्कारलाई प्रतिविम्बित गरेको छ र मैएल अहिले गरिरहेको व्यवहाँर ५० वर्ष पछी मलाई गर्दा पनि नैतीक प्रश्न उठ्दैन भन्ने किसिमको हुनुपर्छ अनी मात्र सभ्य र सुरक्षित समाजको कल्पना गर्न सकिन्छ।

आफ्नो भाई बहिनिलाई आफुले सुनेको कथा सुनाउदै गर्दा मेरो मनमा जब यी विचारहरु आए तव मेरो कथामा राजकुमार दिक्पाल ले सांचो चोरेनन्, निषेधित क्षेत्रमा प्रवेश गरेनन र जोगिको हत्या गरेनन् । आफ्नो नियमपालन, अनुशासन र आज्ञाकारीता का कारण देवीमा को कृपा ले राजकुमार को रक्षा भयो र यथोचित दण्ड पायो जोगिले। कथा त यसरी पनि रोचक बन्न सक्छन ।

एउटालाई असल देखाउनका लागि कुनै अर्को पात्रलाई गलत देखाउनै पर्ने जुन पद्द्ती छ, त्यो मानसिकता बाट पनि दुर हुन आवश्यक छ । सांसारिक सच्चाइ : जुनसुकै व्यक्तिमा पनि असल र खराब गुणहरु विद्द्यमान छन्,हामीले लिने प्रत्येक् कदम र निर्णयका लागि हामी जिम्मेवार रहन्छौं त्यसैले जुन कार्य नियमसंगत छ, त्यही कार्य गर्नु उचित हो। एउटाले नियम तोड्यो भने पनि आफुले नियम भित्र नै रहेर दोषिलाई कारवाही गर्नुपर्छ, त्यही सत्मार्ग हो र त्यसरी नै असत्य माथि सत्य को विजय हुन्छ, नत्र पाप लाई काट्नको लागि मैले पनि पाप गरें भने दोषिको दोष उस्लाई लागेपनी मेरो पापको फल मैले पनि  भोग्नुपर्छ भन्ने कुरा जवसम्म वच्चैमा राम्रोसँग सम्झाइदैंन, तवसम्म उत्तेजनपुर्वक हुने दुष्क्रित्यहरु कम होलान र विधिको शासन रहला  भन्ने अपेक्षा राख्नु अतिमहत्वाकांक्षा बन्न जान्छ।

अर्को पुष्ताको बेला स्कुल, क्याम्पस बाट डिग्रीमात्र  हैन चरित्रवान व्यक्ती निकाल्ने तर्फ ध्यान दिनुपर्ने बेला आएको छ र यस्को सुरुवात आफ्नो घरमा Bedtime stories बाट गरिनुपर्छ। अबको कथामा  राज्कुमार, हिरो, मुख्यपात्र आदिले नियम्संगत रुप्ले विजय प्राप्त गरुन र अन्तिम उपलव्धी भन्दा उपयुक्त प्रकृयाले प्रशंसा प्राप्त गरोस्। मेरा भाईबहिनिका भावी आचरण, विचार र भावनालाई सोझो प्रभाब पार्ने  प्रेरणा श्रोत  राजकुमार  दिक्पालले अबदेखी जुनसुकै परिस्थिती परोस, चोरि नगरुन, निषेधित कार्य नगरुन र हिंसा नगरुन् ।  

Sairat and Dhadak: No competition.

What drives us to watch a Bollywood movie: trailer and songs right? But what do u actually see in a movie? Its story plot, and finally the moral right? We need to be told something to get engaged into a screenplay. A movie represents fantastic flow of whatever width of plot it casts at first and makes an impression. Here is my first attempt to writing movie reviews, and I have chosen to write about a movie that was a biggesst gross income on Marathi, and a remake on Hindi. i.e. of "Sairat" and "Dhadak".
 P.S. I am really not caring about the spoilers, so if u don't want to get some, don't read down....... read it later though,,,, lol.

A brilliant job over a single small plot: inter cast love story by director Nagraj Manjule, Sairat is a heart touching love story that successfully presents social structure and functions in Marathi context but as many remakes it has, proves it to be contextual for other portions of India as well. Chaotic situations created out of vulnerabilities and insecurities in the society has been artistically portrayed through down- to- the - earth and realistic acting by Archana Patil urf Archee (Rinku Rajguru) against Prashant Kale urf Parshya (Akash Thosar). The movie starts from one sided fantasy of  a college student belonging to a low class family with a smooth flow building two sided love with a classmate from high class family. Most adorable part of this movie is real location shooting with  normal setup starting from plate of food to dressing table of heroine that shows resourcefulness of the crew. The screenplay of Archee has been particularly designed to help show dominating, overpowering and strong personality against vulnerable and shy Parshya. Everything including makeup, costumes, college and relevant upper and poor class family's houses sets, society, farms and cultural celebrations have  been equipped in a non-fancy and realistic way whereas skillfully written dialogues showing passion and intimate gestures while the relationship grows  surely fits the taste of audience and engages them to a deeper level.
Despite intriguing soundtracks and backplays by Ajay atul, that compels  the audience to empathize with lovebirds, their romance and struggles, one negative aspect of this movie that was left out unnoticed is repeated cinematography: scene of movies like Aashiqui 2 and  Jab we met, , i.e. camera location on the top while rain in black and white converse costume of the leads.  Though story is kinda predictable for last moments, the presentation makes it more serious, intense and shocking.

However Dhadak  directed by Shashank Khaitan, casting Ishaan Khatter urf Madhu and Jhanvi Kapoor urf Parthavi  as leads is inadequate in its effort to do justice as a remake of Sairat.  Fairy tale improvisation of the story has lost the soul of romance and intimacy of the characters that would be relatable in real life  to audience. Glamorized  presentation of a simple family house, not to mention expensive mirrors, carpets, curtains etc and over emphasis on touristic views rather than real scenario of polluted slums has ruined some scenes like the dive for Parthvi on water which is not as serene as compared to original. Portrait of an alley of Udaipur into some fancy European style tourist hub in the first part of movie and unrealistic food competition as compared to local cricket match is unacceptably humble. Besides impressive work by Ajay atul on the music, it is unable to bear the  overdependence on plaback to establish and grow  romantic connections  between the characters and excess  thrust on establishment of empathy of audience due to scarce dialogues. Similar plots twisted in Dhadak than from Sairat are not as suited  decreasing the intensity and passion of romance and audience engagement in emotional level, as the level of confidence shown by Archie and the overpowering strength that allowed the character to take lead on run can not be seen in Parthavi. The scenes that should have been emotional to the level to lure audience into deep romantic bonding amongst characters have been rather stolen by the shine of background, taking the normal, realistic and serene lovestory into fairy tale touch.
Except for the  tik tok and apology song, originality and much more that could have been added to sweeten the story is missing as songs like Zingat has been killed to its soul. Representation of struggles in Karan Johar movies has forever been scarce, the same trend is followed in this movie as well. Climax of the movie  could have been much better shot from front and not rotating from back, showing first reaction of Parthavi, but it leaves audience hanging by sad copy of "no sound over grieving of lady" which is not as effective as closing scene of the Sairat.
So, in a nutshell, Sairat is a five star movie whereas Dhadak barely reaches two and a half stars.